مصالح سبز؛ سکوی بلند موفقیت در معماری پایدار (مطالعه موردی: برج هرست نیویورک)

Abstract

سیمای اکثر شهرهای نقاط جهان که تا اندکی پیش ازین هرکدام درون خود دنیایی متفاوت از سایر نقاط داشتند، هر روز با سرعتی بیشتر از روز قبل در حال دور شدن از آن چیزی است که هویت مستقل خود را به آن مدیون است. سرعت این تحول و دگرگونی به گونه ایی بود که فرصت آزمایش و خطا و سپس تصحیح و تکمیل آن را به جهت برپا داشتن ساختارهای زیستی، ممکن مینمود. بشر با استفاده از فناوری به جهت جبران نقوصش و قرار دادن آن به عنوان مناسبترین و کاملترین بهانه برای پاسخ به احتیاجاتش، دست درازی افراطی و بیش از حد به طبیعت را به عنوان منبع اصلی تأمین این نیازها روا دانست. از بدو تاریخ تاکنون بشر همواره در راه خلق محیطی قابل زیست با استفاده از ابتکاراتی برای رسیدن به نیازهای فیزیکی و روحی خود بوده است. . مهمترین رویکرد معماری پایدار این است که نیازهای جمعیت حال حاضر را به گونه ایی برآورده نماید که سبب کاهش نیرو و انگیزه نسلهای بعدی جهت تأمین نیازهایشان نشود. امروزه نیز با استفاده از مصالح سبز که دوستدار محیط زیست، قابل تجزیه به صورت زیستی، تجدیدپذیر و قابل بازیافت میباشند، در راه تلاش برای بهرهبرداری مناسب از منابع، انرژی و جلوگیری از آلودگی هوا است. با توجه به موارد مطرح شده، در این پژوهش سعی بر تبیین و تعریف اصول معماری پایدار، معماری سبز، نقش تعیین کننده مصالح سبز و چگونگی کاربرد و طراحی این نوع مصالح با توجه به شرایط محیطی کشور ایران در جهت بهینه سازی مصرف انرژی است. در نهایت به این نتیجه می رسیم که استفاده از مصالح سبز یک مولفه و فاکتوری کلیدی در راه رسیدن به معماری پایدار می باشد.