آموزه های روانشناسی شهری اهل بیت علیه السلام در حقوق شهروندی ازمنظر اخلاق همسایه داری

Abstract

روابط اجتماعی در فرهنگ دینی از جایگاه عظیمی برخوردار است و این بیانگر ارزش و اصالتی است که اسلام به انسان های شایسته در زندگی می دهد. یکی از انواع روابط اجتماعی، روابط با همسایگان است که مقتضی اموریست که در قالب اخلاق و حقوق ساماندهی شده و دین اسلام اصول و قوانینی برای آن مطرح کرده است. این مقاله تلاش دارد به خاطر ضرورت مساله ی همسایه داری در اسلام، جایگاه همسایه را از دیدگاه قرآن و اهل بیت (علیه السلام) مورد بررسی قرار داده و به یکی از سوال های مهم در اسلام که همسایه به چه کسانی اطلاق می شود و حقوق آنها چیست؟ پاسخ دهد. در قرآن مجید به کلمه ی «جار» اشاره شده و در روایات اهل بیت (علیه السلام) نیز حقوقی برای همسلیه در نظر گرفته شده است. در مقاله حاضر کمبه روش کتابخانه ای و توصیفی صورت گرفته به خاطر اهمیت این مساله سعی در این است که به آموزه های تربیتی در این زمینه از جمله محدوده همسایگی، ض رورت نیکی به همسایه و رعایت حقوق آنها از نظر ائمه معصومین پرداخته شود. ائمه معصومین (علیه السلام) با گفتار و سیره عملی خود، پا را فراتر از رعلیت حقوق همسایگان گذاشته و توصیه به خوش همسایگی می کند که آثار و برکاتی در پی دارد. بنابراین این یافته ها بیانگر جایگاه والای همسایه در اسلام و نقش آن در سعادت دنیوی و اخروی انسان می باشد.